بی رحمی ناتمام کارفرما با یوسف

بعد از ظهر یک روز سرد زودتر راه افتادم که به او برسم. از میانه راه با یوسف هم مسیر می شوم. با دستان کوچکش انبوهی از پارچه را که بزرگ تر از جثه اش نشان می دهد مدام زیر بغل جابه جا می کند و قدم هایش را تند و تندتر بر می دارد.برای اینکه از او عقب نمانم گام هایم را بلندتر بر می دارم، به قول خودش همین روزهاست که 7ساله می شود؛ اینها را با انگشت هایی که هنوز پارچه های رنگی لابه لای آن پیداست نشان می دهد.امروز دیرتر از هر روز از خواب بیدار شده، به چهار راه شهر می رسیم،با لبش با خودش زمزمه می کند و می گوید بازم دیر رسیدم. با اندکی ناراحتی که سعی دارد آن را پنهان کند بر می گردد و می گوید: خانم نگفتم دیر شده و من دیر رسیدم. الان هاست که دوباره صدای صاحب کارم دربیاد. بلوز سبز رنگ و شلوار قهوه ای به تنش زار می زند. او را تا کنار دوستانش همراهی می کنم و به بهانه رفوکردن لباسم برای اندکی میهمان این نان آور کوچک خانه و قصه جور واجور زندگی اش گوش فرا می دهم. یوسف می گوید حدود یک سال است که پدر کارگرش از ساختمان چند طبقه افتاده و مدتی است با سرم غذا روزگارش را می گذراند.دولت امید می بایست امید را به پدر یوسف برای تامین زندگی اش بازگرداند اما فکرش جای دیگریست. با این حال یوسف مجبور است خرج زندگی شان را با دوختن لباس در کارگاه خیاطی سپری کند. چند صباحی است که یوسف برای جا نماندن از مدرسه به انجمن می آید.بیشتر اوقات کودکان در انجمن نقاشی می کشند. در آخرین نقاشی یوسف، می توان این را فهمید که نای نقاشی کشیدن ندارد.مداد نقاشی اش را آنچنان با آشفتگی خاصی به برگهاش سپرده که گویی مرزها برایش معنایی ندارد. معلمش هرگاه صورت مضطرب و پریشان حال یوسف را می بیند متوجه می شود که باید او را زودتر بفرستد برود تا صاحب کارش دستمزدش را کمتر و کمتر نکند.صاحب کارش به خاطر یک ساعت دیرکرد نیمی از حقوقش را با بی رحمی تمام از او سلب کرده است. ساعت کار یوسف از 12 ظهر شروع و تا 12 نیمه شب ادامه دارد و بابت این ساعت کاری دستمزد ماهانه اش، دویست و پنجاه هزار تومان می گیرد آنهم با تحقیر وصف ناشدنی صاحب کارش. با این مبلغ چگونه می تواند معاش زندگی خود و خانواده اش را تامین کند؟خدا می داند. از طرفی یوسف و خانواده اش شب ها با غذای های مانده همسایه هایشان، شکم شان را سیر می کنند. اینجا کنار ما در شهر، کودکی گم و پسر بچه ها به دولت کوچکی تبدیل شده اند که با هزاران آرزوی کوچک در قلب های بزرگ شان بدون آنکه طعمی از کودکی بچشند تنها به فکرنان شب خود هستند. اینان کودکانی هستند که به جای تجربه شیرین کودکی و هیاهو و بازی و شادی در کوچه و رفتن به مدرسه و خرید دفتر و مشق و شیطنت های مختلف در روزگار کنونی نام کودکان کار بر صورت های معصوم شان حک شده است. به این ترتیب است که این کودکان همچنان کودکی نمی کنند، اما کسی به فکر نیست و باید دید در دولت اعتدال چاره ای برای بهبود زندگی این کودکان اندیشیده خواهد شد یا خیر؟

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Fill out this field
Fill out this field
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
You need to agree with the terms to proceed

دسته‌بندی های بلاگ

کمپین های اخیر

فهرست